Aan het eind van de Nederlandse zomer zijn we afgereisd naar het oosten van de Pyreneeën voor de ‘Coast to Coast’ op de racefiets dwars door de Pyreneeën. Een groep goed getrainde coureurs had zich in het dorpje Prades, aan de oostkust van de Pyreneeën, verzameld om de oversteek naar de Atlantische oceaan te wagen.
En dat waren de eerste twee
Op zaterdagochtend werd er in een troebel zonnetje vertrokken naar het kleine plaatsje Tarascon sur Ariege. In het roadbook stonden de beklimmingen van de Col de Jau en de Col de Pailheires opgenomen met daartussen nog een paar kortere beklimmingen. Het zou een zeer lange en zware dag worden waarbij het kwik in de thermometer al snel steeg tot boven de 30 graden.
Als één groep werd er gezamenlijk naar de voet van de Col de Jau gereden, aan de voet van deze eerste col spatte de groep uiteen en reed ieder voor zich omhoog. Boven aangekomen wachtte de ploegleider en tevens soigneur met de ‘broodnodige bevoorrading’.
Tijdens de beklimming van de Col de Pailheires, een beklimming van ruim 1000 hoogtemeters, zag iedereen af als de beesten. Toch genoot iedereen met volle teugen en kwamen alle renners met een voldaan gevoel binnen rollen in het pittoreske plaatsje Tarascon sur Ariege. Eén van die renners had ondanks de hitte de moed gehad om de gehele zwarte route van de eerste etappe van deze Trans Pyreneeën uit te fietsen.
Cols die ook in de Tour de France zaten
De tweede etappe leidde over de Col de Agnes en de Port de Lers, twee beklimmingen die eerder dit jaar beklommen waren door ‘het peloton’ tijdens de Tour de France. Na deze twee reuzen volgde nog de Col de Latrape en vervolgens een colletje zonder naam, die overigens best een naam zou mogen krijgen gezien de het kaliber van deze kuitenbijter.
Op de Col de Latrape werd er gezamenlijk genoten van een heerlijke pizza op een gezellig druk terras. De eindstreep van die dag was getrokken in het plaatsje St. Girons en er werd geslapen in een leuk hotel met een mooie binnenplaats en zwembad waar zeer dankbaar gebruik van werd gemaakt.
Liefdes perikelen
Al vanaf het eerste moment van de week zat de sfeer er goed in en als een geoliede machine werd er dan ook op de derde dag koers gezet naar de Col de Portet d’Aspet. Na de Aspet volgde een hele lange lunch op de Col de Mente.
Tijdens de lunch vertelde één van de gangmakers in de groep dat hij ons helaas moest verlaten vanwege liefdesperikelen in positieve zin; de liefde was sterker dan de fiets en de berg. En zo vertrok de beste man, met hulp van het hele peloton, de volgende dag naar huis. Uiteraard werd er in de groep nog even nagepraat en gelachen om dit mooie verhaal.
De route van vandaag was de koninginnenrit van deze reis met de Col de Peyresourde, de Aspin en de Tourmalet. Iedereen steeg boven zichzelf uit. De 3200 hoogtemeters werden weg getrapt alsof het niets was. In Argeles Gazost aangekomen werden de verrichte prestaties gevierd met één of meerdere biertjes.
Live verslag van Mike
De route ging verder naar het westen over de Col d’Aubisque en de Col de Marie Blanque. Onderweg was er een hilarische ‘meet and greet’ georganiseerd met Mike van The Col Collective die ons live bijpraatte over het verdere verloop van de route. Twee enorm sterke mannen hadden er zelfs na de Col de Marie Blanque nog niet genoeg van en beklommen tot slot van de etappe nog de Col d’Houratathe. Na de vijfde etappe werd er gefinisht in het schitterende Baskenland.
Het Baskenland
Voor de zesde en voorlaatste rit stond er nog één hooggebergte beklimming op het programma, namelijk die naar het skidorp Piere St. Martin; een beklimming van een kleine 1500 hoogtemeters.
Op de top van de col was het grijs, guur en koud en hier lag tevens de grens tussen Frankrijk en Spanje. Eén van de meest ervaren renners in de groep vertelde de avond ervoor dat aan de Spaanse kant meestal de zon scheen. Hier werd een beetje om gelachen toen bleek dat het aan de Spaanse kant net zo koud en grijs was als in Frankrijk. Maar op het moment dat erom werd gelachen brak de zon door en bleek Jens gelukkig toch gelijk te hebben.
St. Jean de Luz aan de Atlantische Oceaan
De laatste etappe beloofde misschien wel de mooiste etappe te worden. Onder een heldere zon werd er met frisse moed in de pedalen geklikt en fietste iedereen richting de Golf van Biskaje. Het was een schitterende rit door het afwisselende en groene Baskenland.
Tijdens de laatste kilometers kreeg het peloton de eerste echte bui te verduren maar die was snel vergeten toen men aankwam aan de kust. Hier werd geproost met bubbels en een enkeling gedoopt in de verfrissende zee.
Na een paar mooie afsluitende woorden op het strand zat de tocht erop. Gelukkig hoefden we niet direct de bus in te stappen voor de terugreis, want we verblijven nog een nacht in de finishplaats. Zo kon iedereen uitgerust aan de langste etappe beginnen, namelijk de etappe terug naar Nederland…
Wil je deze 'once in lifetime' tocht door de Pyreneeën ook maken? Dan is dit jaar je laatste kans. We organiseren deze complete reis namelijk voor de laatste keer. Als je nu boekt heb je nog genoeg tijd om te trainen. Bovendien profiteer je nu nog van de vroegboekkorting. Bekijk de reispagina voor meer informatie en prijzen.
